Belangrijke mededeling - Terug naar Nederland

Lieve allemaal,

Deze 'brief' aan jullie typte ik in de bus van Helsinki terug naar Rauma, na een heerlijk kort weekend thuis in Geleen (e.o.). Een weekend dat al maanden op de planning stond ivm het '800 jaar Eynatten'-feest maar dat uiteindelijk een andere, belangrijkere reden gekregen heeft. Een reden die in eerste instantie niet eens 'bestond'.

Sinds de terugkomst na mijn zomervakantie jl. heb ik me in een enorm diepe put bevonden. Ik heb me in mijn leven nog nooit zó gevoeld, zó rot! Psychisch zat ik er zó doorheen dat ik me ook lichamelijk benauwd heb gevoeld, ja zelfs de angst gehad heb dat ik wat ernstigs onder de leden zou hebben. Dat gevoel heeft zich dik 2 weken aangehouden. Nu ik er op terug kijk schaam ik me dood en vraag ik me af hoe ik geestelijk zó laag heb kunnen zitten dat ik me lichamelijk bedreigd heb kunnen voelen. Waarschijnlijk gewoon een weergave van hoe geest en lichaam verbonden zijn, en hoe down ik me gevoeld heb...
Reden tot dit alles is het feit dat ik heimwee gekregen heb. Dit heb ik zelf, hoe stom dit ook mag klinken, niet zien aankomen. Ik weet en snap ook dat ik jullie allemaal hiermee overval en tot verbazing breng, en dat spijt me oprecht.
Ik heb na de 2 weken paniek, angst en verdriet weer rust gevonden en ben er weer volledig bij, maar het gevoel van naar Nederland willen is niet weg. Dat is blijven hangen en voor mij was het al vrij snel duidelijk.
Ik wil terug naar Nederland.

Ik wil terug naar Nederland, en dat wil ik vanuit de grond van mijn hart, lijf en leden. Ik wil in Nederland mijn toekomst verder zetten, niet in het buitenland. Daar ben ik voor de volle 101% zeker over en zet ik me voor de volle 200% voor in!
Het is niet zo dat ik hier totaal ongelukkig ben, het niet meer naar mijn zin heb. Het is gewoon een gevoel van 'weten' dat ik in Nederland mijn toekomst voort wil zetten. En niet alleen een gevoel van 'weten'; ook van 'willen' en 'verlangen', van 'behoren'.
En fin, over het 'hoe en waarom' en het feit dat ik weet wat ik opgeef voor een nu nog 'onbekende toekomst' kan ik nog wel uren door blijven denken en vertellen, om het voor jullie kort en krachtig te houden lijkt het me voldoende te zeggen dat ik mijn keuze gemaakt heb en terug naar Nederland wil en ook kom.

Afgelopen weekend is juist vanwege bovenstaande een ietwat, nee héélwat ander weekend geworden dan we maanden geleden voor ons hadden. Maar, alles heeft zijn reden, zo ook dit 'snelle bezoekje aan huis'.
Ik heb fijn met mijn lieve vader en moeder, maar ook broer en zus, 'face to face' kunnen praten over wat er de afgelopen 5 weken gespeeld heeft. Ja, men was er zéker al van op de hoogte, al vanaf de eerste stromen tranen en verdriet/pijnkreten van deze schrijfster haarzelf. Maar het is anders dan wanneer je er écht over kunt praten, serieus met z'n allen om de tafel kunt zitten.
Papa en mama, broer en zus heb ik er ook zeker mee overvallen, en dat spijt me nog het meest. Ze zijn teleurgesteld, vinden het jammer dat het zo nu al afloopt, dat ik (mooie van papa) 'het mes in het varken laat steken'. Maar ze accepteren mijn keuze wel en steunen me daar voor de volle 200% in. Iets waar ik vóór dit weekend aan twijfelde.
Ik snap hun mening, gevoelens; volledig. En dat mag ook, het is alleen maar goed dat ze er hun vragen bij stellen en mij zo (zoals mama mooi zei) een spiegel voorhouden. Wat moest ik toch zonder zo'n ouders, broer en zus.
Mijn lieve oma's heb ik er zondag ook van op de hoogte gebracht. Net zoals nu ook jullie allemaal, hoewel een aantal al afwisten van mijn gevoelens.

Ja, mijn bazin is al op de hoogte gebracht net zoals een deel van mijn collega's gisteren. Mijn bazin natuurlijk direct, dat vond ik belangrijk en wel zo netjes. Mijn collega's reageren emotioneel, maar begrijpen mijn keuze en steunen me hierin.
Ik heb dit jaar kerstvakantie gepland staan en zou dus sowieso al naar huis komen, besloten heb ik dat dat mijn definitieve terugkeer gaat worden.
'Driving home for Christmas' is dit jaar dus een liedje met een diepere betekenis, niet alleen voor mij maar ook voor mijn lieve familie, vrienden, kennissen; jullie allemaal dus. Met oud&nieuw tijd voor een nieuw jaar met een nieuwe start.
Een einde en start waar ik zelf al druk bezig mee ben: zaken op- en uitzoeken ivm verhuizen, banen zoeken ivm een nieuwe start. En een positief puntje is er al: 9 januari heb ik een gesprek in het Catharinaziekenhuis in Eindhoven (een ziekenhuis met véél diverse mogelijkheden, niet alleen qua werk maar ook qua specialisaties).


Ja lieve allemaal, het is heel wat waar ik jullie nu mee overdonder.
Maar je moet je hart volgen, en mijn hart brengt me nu op dit pad. Een pad dat niet volledig te vergelijken is met mijn keuze voor Finland 3 jaar geleden, maar dat er wel wat erop lijkt en dezelfde zekere en positieve gevoelens met zich meebrengt.
Ik heb mijn droom gehad, waargemaakt en maar liefst 3 jaar geleefd, met super lieve mensen om mij heen, en dat neemt niemand me ooit meer af. Ik voel me dus niet gefaald; ik zie dit als een deel van mijn leven dat me gebracht heeft tot het punt waar ik me nu bevind, en wat wellicht de belangrijkste reden is voor mijn keuze: terug naar de mensen en het land die/dat er voor mij écht toe doen/doet, waarbij/waarin ik verder wil en oud wil worden.

Chantal