Enatent vel evolent

~ It's funny sometimes where signs lead you. Rarely where you thought you'd go... But always where you belong. ~ (Charmed)

Zo begin ik mijn eerste blog, ik denk wel een toepasselijke uitspraak uit tv-serie Charmed. Wat we doen in ons leven heeft een doel, dus er is ook een reden waarom we die dingen doen. Zo ook mijn vertrek naar Finland.
Pas sinds dit weekend ben ik me écht bewust van mijn 'verhuizen naar'; wáárom ga ik naar Finland? Begrijp me niet verkeerd; er is hier geen sprake van spijt of twijfel! Het is meer de vraag 'wát is de reden waarom ik zo naar Finland getrokken word?'

Momenteel zit ik thuis, op mijn eigen bedje. Ik heb net heerlijk lang zitten kletsen met Nathalie, die even uit Amsterdam is langsgekomen om me nog te kunnen zien voor mijn vertrek. Ze zal nu wel op een oor liggen, 1 verdieping lager. Zaterdagavond zijn nog kennissen en vrienden langsgekomen op mijn 'afscheidsfeest', iets wat (naar mijn mening) een ontzettend geslaagde avond is geworden!! :D Ontzettend bedankt allemaal, heeft me veel goeds gedaan :) Wat hebben we gelachen en gekakeld tot in de nachtelijke uurtjes, maar pa en ma hebben heerlijk geslapen ondanks het volume ;)
Zoals gezegd heb ik sinds dit weekend pas echte emoties omtrent mijn vertrek. Vreemd, aangezien ik iemand ben die normaal gesproken bij dit soort gevoelige dingen vrij snel geëmotioneerd is. Nauwelijks last van gehad dus, tot zaterdagochtend. Ik denk dat de mega-klap pas in Finland gaat komen, wat misschien ook maar goed is om me zo wat makkelijker te laten gaan. Maar ja, als je dan je lieve broedert naar station Sittard brengt voor zijn terugreis naar Groningen, dan komt toch echt de eerste heftige tranenstroom... Wat ga ik je missen lieve schat! :( Tijdens het ontbijt gisteren (zondagochtend) ook wat traantjes toen ik een foto van mezelf cadeau gaf met 2 beeldjes erbij. Ik merk dat ik me bewust ben van de pijn die ik mensen doe met mijn vertrek. Ouders, broer en zus, opa en oma's, tantes en ooms... Natuurlijk is het geen écht 'pijn-doen', maar jullie snappen me wel; pijn omtrent afscheid nemen. Dat gaat wat geven van de week en al helemaal vrijdagochtend op het vliegveld... Maar helaas horen ook zo'n momenten erbij, maar die laten weer zien hoe zeer iedereen van elkaar houdt :)


Afgelopen 2 weken zijn vrij druk geweest. Na een heerlijke vakantie in Sicilië samen met oma (wat hebben we genoten he!) ben ik begonnen met het voorbereiden. En oh mijn God wat komt hier veel bij kijken!! :o Daar sta je normaal eigenlijk niet bij stil totdat je er daadwerkelijk mee bezig bent... ALLES, maar dan ook ALLES moet je uitpluizen: kleren, schoenen, papieren, boeken, CD's, DVD's, oude dingen die je bewaard hebt, sieraden, decoraties, computerspellen, noem maar op!! En naast het uitpluizen van spullen zijn er natuurlijk instanties en verenigingen waar je je bij moet afmelden, of formulieren die je bij de gemeente nog moet aanvragen...
Het leuke van dit uitpluizen is wel dat je je (zowat) complete verleden aan je voorbij ziet trekken! Oude foto's, oude sieraden, oude brieven van en naar vrienden of liefdes, dingen waarvan je niet eens meer wist dat je ze had. Dat brengt veel hilariteit met zich mee, heerlijk gewoon! :D
Deze week de laatste dingen inpakken, uitpluizen en ga zo maar door. Ik ben blij dat ik ervoor gekozen heb de 8e te vertrekken ipv de 3e gezien de hoeveelheid werk die zo'n verhuizing met zich meebrengt!

Afgelopen week heb ik nog een stukje van mijn familie bij me laten zetten, iets wat ik altijd bij me zal dragen :) Donderdag ben ik een tattoo gaan laten zetten, iets wat ik al enkele maanden in gedachten had en graag wou laten doen in Nederland vóór mijn vertrek naar Finland. Het is het familiewapen geworden van de van Eijnatten's, geplaatst boven en tussen mijn schouderbladen. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, zoals mama altijd zegt, en gelijk heeft ze ;) Maar goed, het staat er met trots voor de rest van mijn leven!
Ook heb ik afgelopen week nog afscheid genomen van vriendin Jennifer (ga je missen meid! Hoop dat je het leuk hebt op vakantie!) en de collega's van Taakveld 3 van het Rode Kruis. Bedankt voor de prachtige huldiging (inclusief wat Finse spraak!) en het applaus wat erna volgde! Nogmaals bedankt voor de gezelligheid al die jaren; jullie zijn supercollega's! :)

Komende week zal nog meer en zwaarder afscheid met zich meebrengen, maar zeker ook nog mooie momenten. 22 jaar Nederland hebben me gevormd tot wie ik ben en blijven zal; een prachtig mens met nog prachtigere mensen om me heen :) Ik dank iedereen van de bodem van mijn hart voor ieders bijdrage op zijn of haar manier. Ik zou jullie graag allemaal iets speciaals geven uit dank, maar dit is gewoon onmogelijk. Zoveel dank kun je alleen maar uitspreken denk ik, dus bij deze :)
Nog 4 dagen en dan begint een totaal nieuw stuk leven voor me, iets wat ik met beide handen aanneem en probeer vast te houden. Ook daarvoor wil ik iedereen alvast bedanken: voor de bijdrage die ieder op zijn of haar manier gaat brengen in de toekomst. Het zij op een andere manier en grotere afstand dan tot nu is geweest, maar misschien worden het alleen daarom al bijdrages van grotere en bijzondere waarde :)
4 zware dagen zullen nu nog resten, waar ik van zal gaan genieten :) Ik zal hiervan nog een verslag doen voordat ik daadwerkelijk vertrek.

Bedankt lieve, prachtige mensen :) Bedankt.